Pierre Guyotat
Een boek als dit is niet meer geschreven sinds Sade. (Philippe Sollers)
Een nieuwe mijlpaal en een nieuw begin. (Roland Barthes)
Ik heb nog nooit zoiets gelezen in welke literaire stroming ook. Niemand sprak ooit als Guyotat hier. (Michel Foucault)
Als Eden, Eden, Eden in 1970 in Frankrijk verschijnt, wordt het onmiddellijk verboden. De schok die het boek teweegbrengt blijkt uit het publicatieverbod dat 11 (elf!) jaar van kracht blijft.
Eden, Eden, Eden speelt in een verdorven, apocalyptisch deel van de Algerijnse woestijn ten tijde van de burgeroorlog. De verschrikkingen die Guyotat daar als dienstplichtige heeft moeten ondergaan, vormen de ingrediënten van dit onrustbarende boek dat is geschreven in een registrerende, observerende stijl waardoor elke vorm van sensatie ontbreekt. De gruwelijkheden – incest, necrofilie, verkrachting, honger etc. – worden door Guyotats afstandelijke stijl pijnlijk voelbaar gemaakt. Direct na publicatie verwerft Guyotat veel bewonderaars onder Frankrijks meest prominente intellectuelen.
Pierre Guyotat (1940) wordt in 1960 opgeroepen om, in dienst van het Franse leger, te vechten in Algerije. In 1962 wordt hij opgepakt door de Militaire Politie die hem tien dagen lang ondervraagt en beschuldigt van aantasting van het moreel van de troepen en medeplichtigheid aan desertie. Guyotat wordt drie maanden, zonder enige vorm van proces, opgesloten in een onderaardse cel, vervolgens wordt hij overgeplaatst naar een strafbataljon. Eenmaal terug in Parijs voltooit hij de roman Ashby, in 1967 verschijnt Tombeau pour cinq cent mille soldats en in 1970 Eden, Eden, Eden.
Oorspronkelijke titel: Eden, Eden, Eden
Uit het Frans vertaald door Jan Rijnsburger
