Sybren Polet
De meest eigentijdse schrijver van Nederland.
(Arjan Peters over Sybren Polet, de Volkskrant)
De dood ruikt soms naar die pepergeurige, violetgespikkelde leliën met hun grote donkerviolet gepoederde meeldraden. De dood ruikt, maar ruikt niet alleen naar vergaan en vergankelijkheid. Soms ook is ze wat minder lelijk dan men haar dacht. Echt mooi is de dood nooit, zelfs niet voor wie, murw gemarteld, de dood naderbij wenst.
Verder staat de dood altijd achter iemand, zelfs als hij voor je staat. Dit maakt de dood nog niet tot paradox of paradoxaal, net zo min als een aap dit is die zowel voor als achter de spiegel staat — hij staat voor alles in de spiegel.
Zo zit de dood in ons en ruikt in de eerste plaats naar dood.
De dag na de vorige dag is de zelfstandige afsluiting van een drieluik waarvan De andere stad en Stadgasten de veelgeprezen eerste delen waren. Hoofdfiguur is ook nu weer Lokien Perdok, met zijn afsplitsing Perdox, de avontuurlijke detective en under-coveragent die meer avonturen schept dan misdaad detecteert; in dit geval treedt hij op als wraakengel na een ongeval waarbij Lokien tijdelijk invalide wordt. Maar nadat Perdox eenmaal de criminele onderwereld is binnengedrongen wordt het al moeilijker er uit te geraken. Aan Lokien voltrekt zich ondertussen een genezingsproces dat resulteert in de (zelf)opheffing van zijn dubbel. Maar belangrijker is de boeiende wijze waarop dit alles plaatsvindt. En ook in de buitenwereld voltrekken zich tal van moderne wonderen.
Bij IJzer verscheen eveneens van Sybren Polet Tussen de zwarte en de witte pagina
