We zijn de methode kwijt. Het idee van een maakbare wereld is verleden tijd. We hebben geen pasklare antwoorden meer. Hoe nu verder? Tegen die achtergrond zoekt van Rosmalen naar vormen van ontvankelijkheid via muziek, theater, verbeelding en persoonlijke verhalen.
Tragisch besef helpt ons om constructief bij de pakken neer te zitten. De cello klinkt als instrument voor ‘gewenste intimiteit’. Dwars en tegendraads wordt productief. Is het beter in muziek te geloven dan in het woord? Kan je tot liefde dwingen? De vele rijke perspectieven op ontvankelijkheid zijn intrigerend en verrassend.
Vol zelfspot fileert van Rosmalen zijn eigen aannames en verworvenheden in een op de spits gedreven haat-liefdeverhouding met het spelen van een instrument. Was zijn proefschrift over de muzen winst of verlies? In Ontvankelijkheid schreef hij alles op wat destijds volgens de wetenschap niet mocht. Het boek wordt voortgestuwd door een onophoudelijke energie. Er is lichtheid en ironie in de toon, ook in de donkere passages over de dood.
Van Rosmalen (1957) heeft een achtergrond in de kunsten. Hij werkte als cellist en theatermaker op diverse plekken. Daarnaast ontwikkelde hij nieuwe werk- en gespreksvormen. Sinds 2014 is hij lector ‘muzisch werk’ bij HKU en richtte hij het platform musework.nl op. Van Rosmalen is actief als spreker (die ook speelt), dagvoorzitter en begeleider in leiderschap en verandering.
Verschijnt februari/maart 2024
Van Van Rosmalen verscheen eerder Muzische professionalisering.
In samenwerking met Anouk Saleming verscheen: Maangezichten, Lang voor er woorden waren en Ik geef me bloot.